Τα τελευταία περίπου 10 χρόνια, ζώ μέσα στη μουσική.

Έχω πάντα μαζί μου μία συσκευή γεμάτη με τραγούδια που με έχουν σώσει. Αυτή η συσκευή χρησιμεύει ως πύλη, καθώς με οδηγεί σε άλλους κόσμους. Ή, μάλλον, αυτό κάνει μέχρι τη μέρα που θα σταματήσει να λειτουργεί.

Η ημέρα που η συσκευή-πύλη μου θα χαλάσει έχει εθνική σημασία. Είναι πάνω από τριάντα βαθμούς. Περπατάω μέσα σε ένα πάρκο που είναι γεμάτο από κίτρινο γρασίδι. Τα φύλλα χαϊδεύουν τα πόδια μου. Ένα μπάρμπεκιου κάπου εδώ κοντά έχει καταβάλει τον αέρα. Το πάρκο είναι άδειο. Ψάχνω για μία λίμνη, για φως σε πράσινο νερό.

Έχω νερό στην τσάντα μου, μαζί με τα βιβλία και τη συσκευή-πύλη μου. Όταν το μονοπάτι γίνεται απότομο, συνειδητοποιώ ό,τι στάζει νερό από την τσάντα μου.

Κατάλαβα τι έγινε πριν καν κοιτάξω. Η οθόνη της συσκευής-πύλης μου είναι θαμπή. Την απενεργοποίησα για λίγα δευτερόλεπτα πριν την ενεργοποιήσω ξανά. Τη στεγνώνω στη φούστα μου. Πατάω κάθε κουμπί και χτυπάω τη συσκευή με την παλάμη μου.