Ονομάζομαι Ματθαίος, είμαι 23 ετών, και σπουδάζω μηχανολογία. Μοιράζομαι ένα διαμέρισμα κοντά στο πανεπιστήμιο με άλλους δύο φοιτητές. Μου αρέσει πολύ αυτή η διαβίωση, αλλά είναι πάντα η ίδια αγχωτική κατάσταση το πρωί.

Το αγόρι μου, ο συγκάτοικός μας, και εγώ καθόμαστε μαζί στο τραπέζι και κάνουμε τις εργασίες για το πανεπιστήμιο ή για την πρακτική άσκηση. Τότε, όμως, το αγόρι μου αρχίζει να φτιάχνει πρωινό και το σώμα μου στρεσάρεται κάθε φορά που κόβει ένα μήλο. Όταν κάθεται μαζί μας για να φάει, γίνομαι επιθετικός, και χρησιμοποιώ όλη μου την ενέργεια για να μην φρικάρω και να μην φωνάξω. Διαβάζω την πρόταση στο κείμενό μου για τέταρτη φορά, αλλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Θέλω να του ξεριζώσω το κεφάλι. Μία παράλογη οργή αναπτύσσεται μέσα μου που υποχωρεί μόνο όταν τελειώσει το πρωινό του.

Για αρκετό καιρό, αντιμετώπιζα αυτά τα συναισθήματα ως μία φυσιολογική αντίδραση σε δυσάρεστους ήχους. Οι ήχοι που σχετίζονται με φαγητό δεν είναι γενικά αποδεκτοί στην ευρωπαϊκή κουλτούρα, θεωρούνται αγενείς και είναι σημάδια κακών τρόπων. Έτσι, δεν αμφισβήτησα ποτέ την αποστροφή που ένιωθα.

Ο φίλος μου παρατήρησε κάποια στιγμή ό,τι δεν απαντούσα λογικά στις ερωτήσεις του ενώ έτρωγε το πρωινό του. Δεν ήμουν σε θέση να διατηρήσω μία συζήτηση. Όλη μου η ενέργεια εστιαζόταν στο να μην ενδώσω σε ένα βίαιο ξέσπασμα. Από την άλλη πλευρά, όταν έτρωγε ένιωθα ό,τι τον μισούσα. Όταν τελικά του είπα ό,τι οι ήχοι μάσησης του μου προκαλούσαν επιθετικότητα, κατάλαβε τι συνέβαινε: Μισοφωνία.