Ο σύζυγός μου κατά τη διάρκεια του δείπνου κάνει ένα σωρό ήχους – μασάει, καταπίνει, χτυπάει, κ.λπ.

«Γιατί μασάς τόσο δυνατά;» διαμαρτυρήθηκα.

«Είναι σαλάτα. Κάνεις τους ίδιους ήχους που κάνω κι εγώ». Μου απαντάει εκνευρισμένος.

Καθώς μασάει, οι ήχοι που παράγει γεμίζουν τα αυτιά μου, και στη συνέχεια, ολόκληρο το αισθητηριακό μου τοπίο. Μπορώ να δω το σάλιο του στο μυαλό μου. Είμαι μέσα σε ένα πλυντήριο αυτοκινήτων με ποτάμια από σάλιο που στάζει στο παράθυρο μπροστά στο πρόσωπό μου.

Το σώμα μου φωνάζει, «Τρέξε! Φύγε! Να ξεφύγεις!». Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Καλύπτω τα αυτιά μου με τα χέρια μου και φωνάζω: «Σταμάτα αυτούς τους ήχους!». Δεν μπορώ να περιμένω ούτε ένα δευτερόλεπτο να σταματήσει και βγαίνω τρέχοντας από το δωμάτιο για να πάρω τα ακουστικά μου που μπλοκάρουν τον θόρυβο. Άλλο ένα δείπνο καταστράφηκε.

Δεν ήμουν πάντα έτσι. Όχι πριν από τη διάσειση.