Ονομάζομαι Rana, είμαι μία 23χρονη αρχιτέκτονας, και αυτή τη στιγμή σπουδάζω για μεταπτυχιακό. Δεν έχω διαγνωστεί με Μισοφωνία, ωστόσο, αυτός ήταν ο όρος που ανακάλυψα όταν έκανα την έρευνά μου για να βρω μία λύση για την κατάστασή μου.

Όλα ξεκίνησαν όταν ήμουν περίπου 10-11 ετών. Με πυροδοτούσαν έντονα ορισμένοι ήχοι γύρω μου, και κάθε φορά που άκουγα αυτούς τους ήχους, προσπαθούσα να ξεφύγω από την κατάσταση ή την πηγή τους. Για πολύ καιρό, απέφευγα να τρώω με άλλους ανθρώπους σε ένα ήσυχο περιβάλλον. Και μόνο η σκέψη των ήχων μάσησης που θα έκανε ένα άλλο άτομο με ενοχλούσε. Η ενόχληση που νιώθω από αυτούς τους ήχους έφτασε σε τέτοιο σημείο όπου δυσκολεύομαι να διατηρήσω μία υγιή σχέση με το άτομο που τους παράγει, ειδικά όταν τρώμε μαζί. Έχω μάθει να ανέχομαι την κατάσταση καθώς μεγαλώνω, αλλά θα ήθελα να μοιραστώ μία ιστορία για αυτό που με επηρέασε τόσο πολύ όταν ήμουν παιδί.

Ήμουν περίπου 12-13 ετών και ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που θα περνούσα χρόνο με την καλύτερη φίλη μου και την οικογένειά της σε διακοπές. Ζούσαν σε άλλη πόλη άρα έπρεπε να μείνω στο σπίτι τους για δύο εβδομάδες. Όλα ήταν υπέροχα, εκτός εάν τρώγαμε μαζί. Είχαν μία παράδοση να τρώνε κάθε γεύμα μαζί και δεν πρόσεχαν τους ήχους που παρήγαγαν όταν έτρωγαν. Με ενοχλούσε πολύ αυτό, αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Ήμουν μόνο 12 χρονών και φιλοξενούμενη στο σπίτι τους. Όσο περνούσε ο καιρός, δεν άντεχα να τρώω μαζί τους στο ίδιο τραπέζι και δεν μπορούσα να φάω καθόλου, παρόλο που πεινούσα. Η μητέρα της φίλης μου ανησύχησε και τηλεφώνησε στους γονείς μου για να τους ρωτήσει εάν ήμουν εντάξει. Μετά από 15 ημέρες που πέρασα μαζί τους, επέστρεψα στο σπίτι έχοντας χάσει αρκετό βάρος. Εκείνες οι διακοπές ήταν σαν εφιάλτης για μένα και από τότε δεν έχουμε ξανασυναντηθεί. Κάθε φορά που έβλεπα τη φίλη μου, μου θύμιζε εκείνες τις διακοπές.

Δυστυχώς, οι ήχοι φαγητού δεν είναι οι μόνοι ήχοι που με πυροδοτούν. Ζούσα σε έναν κοιτώνα για περίπου ενάμιση χρόνο όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο. Ήταν μία από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου και με έκανε να κλάψω μερικές φορές. Έπρεπε να μοιράζομαι κάθε είδους περιβάλλον με άλλους φοιτητές όταν ζούσα σε κοιτώνα. Έπρεπε να μοιράζομαι το δωμάτιο στο οποίο έμενα, έπρεπε να μελετώ σε μία κοινή αίθουσα, και όλοι οι φοιτητές που έμεναν σε αυτή την εστία έπρεπε να τρώνε μαζί. Όπως ανέφερα, έπρεπε να μάθω να ανέχομαι τους ήχους του φαγητού, αλλά αυτό δεν ισχύει για άλλα πράγματα. Για παράδειγμα, το να μελετάω σε ένα κοινό δωμάτιο με δυσκόλευε πολύ. Ήχοι όπως το κλικ ενός στυλό, η πληκτρολόγηση, ή το κλικ ενός ποντικιού με πυροδοτούσαν. Αλλά δεν υπήρχε τρόπος να απομακρυνθώ από τις πηγές αυτών των ήχων. Οι συγκάτοικοί μου σπούδαζαν επίσης αρχιτεκτονική και έπρεπε να περνάμε αρκετό χρόνο στους υπολογιστές μας για να σχεδιάζουμε κτίρια. Μερικές φορές, μελετούσαν στο δωμάτιο που μοιραζόμασταν. Aκόμη και αν ξέφευγα από μία τέτοια κατάσταση, θα κατέληγα σε μία άλλη παρόμοια, λόγω έλλειψης ενός ήσυχου χώρου. Μερικές φορές, κλειδωνόμουν στο μπάνιο και έκλαιγα ασταμάτητα επειδή δεν μπορούσα να διαχειριστώ την κατάσταση. Τότε, απέφευγα να μοιραστώ με άλλα άτομα το πρόβλημα που αντιμετώπιζα – πάντα πίστευα ό,τι εγώ ήμουν το πρόβλημα και δεν ήθελα να είμαι η προβληματική φίλη.

Μπορεί να έρθω αντιμέτωπη με τους εριστικούς ήχους ανά πάσα στιγμή. Μεγαλώνοντας με Μισοφωνία, έμαθα ό,τι δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο γύρω μου όταν πρόκειται για τους εριστικούς ήχους, αλλά μπορώ να διαχειριστώ το επίπεδο της προσοχής που τους δίνω. Μερικές φορές, μπορώ να αποσπάσω την προσοχή μου από τους εριστικούς ήχους, αλλά δεν είναι πάντα εύκολο. Για παράδειγμα, κάθε φορά που χρησιμοποιώ τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ακούω μουσική που με ηρεμεί και μπλοκάρει τους εριστικούς ήχους. Αυτή είναι η λύση που βρήκα μετά από μία απίστευτη εμπειρία. Όταν ήμουν λύκειο, έπρεπε να χρησιμοποιήσω τα μέσα μαζικής μεταφοράς για να πάω στο σχολείο. Ήταν νωρίς το πρωί και ένας ηλικιωμένος άνδρας είχε μία πάθηση που παρήγαγε ένα είδος φωνής που δεν μπορώ να περιγράψω. Παρήγαγε περίπου ρινικούς ήχους. Δυστυχώς, ξέχασα τα ακουστικά μου στο σπίτι εκείνη την ημέρα επειδή βιαζόμουν. Πάλευα με τον εαυτό μου για να μην θυμώσω και χάσω τον έλεγχο και αρχίσω να ουρλιάζω. Συγκρατήθηκα και έσφιξα τις γροθιές μου μέχρι να κατέβει. Το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να μου συμβεί είναι να αναγκαστώ να αντιμετωπίσω εριστικούς ήχους νωρίς το πρωί. Αυτό θα μπορούσε να καταστρέψει όλη μου την ημέρα και να μου προκαλέσει μία πραγματικά χάλια διάθεση. Έτσι, εκείνος ο ηλικιωμένος άνδρας με το τσόχινο καπέλο μου κατέστρεψε την υπόλοιπη ημέρα, καθώς συμβαίνει συνέχεια να πέφτω πάνω σε έναν εριστικό ήχο. Χρόνια αργότερα, συνάντησα τον ηλικιωμένο ξανά σε ένα λεωφορείο, αλλά αυτή τη φορά ήμουν προετοιμασμένη και είχα μαζί μου τα ακουστικά μου. Τώρα, πάντα ελέγχω την τσάντα μου για να σιγουρευτώ ό,τι τα ακουστικά μου είναι μέσα κάθε φορά πριν φύγω από το σπίτι.

Ο άλλος ήχος που με πυροδοτεί και για τον οποίο προειδοποιώ τα άλλα άτομα είναι ο ήχος μασήματος, ειδικά μίας τσίχλας. Αυτός είναι ένας απαράβατος κανόνας για μένα και αποχωρώ αμέσως από το δωμάτιο κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Είναι εύκολο να προειδοποιήσω τους άλλους όταν πρόκειται για τσίχλες, επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι, είτε έχουν Μισοφωνία είτε όχι, ενοχλούνται από τον συγκεκριμένο ήχο. Έτσι, είναι πιο εύκολο να το κάνω αυτό όταν το συγκρίνω με άλλους εριστικούς ήχους. Με άλλα λόγια, οι άλλοι άνθρωποι δεν θα με χαρακτήριζαν με λέξεις όπως «παράξενη, προβληματική, τρελή» όταν συγκρίνεται με άλλες καταστάσεις.

Αυτή είναι μία από τις πιο δύσκολες πλευρές της Μισοφωνίας. Ζω συνέχεια με το άγχος ό,τι θα με «παρεξηγήσουν» οι άλλοι άνθρωποι. Αυτός είναι ο λόγος που τις περισσότερες φορές συγκρατούμαι και προσπαθώ με κάθε τρόπο να αποσπάσω την προσοχή μου από εριστικούς ήχους. Τις φορές που πραγματικά δυσκολεύομαι να συγκρατηθώ και να αποσπάσω την προσοχή μου είναι όταν αρχίζω να απομακρύνομαι από τους ανθρώπους που με έβαλαν σε αυτή την κατάσταση. Παρόλο που είναι λυπηρό, γνωρίζω ό,τι δεν υπάρχει θεραπεία για τη Μισοφωνία και έχω συνηθίσει να ζω με αυτόν τον τρόπο.