Apurva jest uczniem, który zmaga się z mizofonią. Przeczytaj więcej o historii mizofonii Apurvy!
Cześć! Nazywam się Apurva i jestem kimś, kto tak się składa, że ma do czynienia z mizofonią. Trudno jest być licealistą, zestresowanym podaniami na studia i pracą domową, którego stresuje jedzenie i walczy o przeżucie kawałka chleba bez chęci rzucenia czymś. To, co mnie drażni, to dźwięk żucia. Dźwięk śliny w czyichś ustach wystarczy, aby moja krew się zagotowała.
Skąd wiedziałem, że mam mizofonię?
Zdałem sobie z tego sprawę w drugiej klasie liceum, kiedy utknąłem w domu z rodziną, a mój poziom lęku wkradł się. Jasne, w przeszłości wściekałbym się na ludzi, którzy przeżuwali, ale zawsze traktowałem to jako zwykłą irytację. Ale podczas kwarantanny nie mogłem znieść siedzenia przy stole, gdy słyszałem, jak moja rodzina pochłania jedzenie. To była niedziela, kiedy zdałem sobie sprawę, że „prosty” zwierzak może być czymś więcej.
Stresowałem się nadchodzącymi egzaminami w tym tygodniu i byłem zmuszony usiąść z rodziną podczas lunchu. Nie jestem pewien, co kliknęło, ale poczułem się, jakbym tonął – tylko że nie byłem w wodzie. Zdałem sobie sprawę, że intensywność mojego braku komfortu w połączeniu ze stresem wywołała atak lęku – mój pierwszy. Zdarzyło mi się to w następnym tygodniu. I następny. A na koniec w szkole. I za każdym razem dźwięk żucia sprawiał, że się załamywałem. Wszedłem na Google i wyszukałem, dlaczego tak mnie złości odgłos żucia.
Moja odpowiedź? Mam mizofonię.
