«Δεν αντέχω να ακούω τη Μαμά να τρώει. Μπορώ να ανοίξω το ραδιόφωνο;». Ο Όλιβερ σόκαρε τους γονείς του με αυτή τη δήλωση στο τραπέζι την ώρα του μεσημεριανού γεύματος όταν ήταν 12 ετών. Αργότερα, άρχισε να αποφεύγει όλες τις καταστάσεις όπου κάποιος έτρωγε φαγητό. «Στο τραπέζι, καθόμουν όσο το δυνατόν πιο μακριά από τη μητέρα μου. Θύμωνα όταν έβλεπα το σαγόνι της να κινείται. Μετά κοιτούσα το πιάτο μου και αποχωρούσα όσο πιο γρήγορα μπορούσα,» είπε. Το χειρότερο για τον Όλιβερ είναι όταν ένα άτομο μασάει τσίχλα.

Ο Ανδρέας, ο πατέρας του Όλιβερ και ψυχοθεραπευτής εναλλακτικών θεραπειών, αναγνώρισε γρήγορα τα σημάδια φοβίας στα συμπτώματα του γιου του. «Το ονόμασα φοβία του μασήματος. Αλλά καμία θεραπεία δεν βοήθησε», είπε. Ακολούθησε μία ετήσια περιοδεία από ψυχολόγο σε ψυχολόγο, η οποία διακόπηκε από σεμινάρια κατά της επιθετικότητας, συνεδρίες ύπνωσης, και θεραπείες με «χτυπήματα» (τεχνικές συναισθηματικής ελευθερίας).

«Τίποτα από αυτά δεν βοήθησε. Ακριβώς το αντίθετο. Ειδικά με τις θεραπείες αντιπαράθεσης, οι οποίες χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση των φοβιών, όλα έγιναν χειρότερα», λέει ο πατέρας του. Γνωρίζει όμως το γιατί: Η Μισοφωνία είναι ένα επίκτητο αντανακλαστικό στο οποίο παίζουν ρόλο οι μυϊκές αντιδράσεις. «Οι μύες ενεργοποιούν την περιοχή του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνη για τον θυμό. Αυτή είναι η διαφορά με τους ανθρώπους που απλώς δεν τους αρέσει ένας ήχος». Ανακάλυψε τυχαία τον ιστότοπο του έργου μας για τη Μισοφωνία. «Έμεινα έκπληκτος με το πόσοι άνθρωποι υποφέρουν από αυτή τη διαταραχή. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ό,τι ένας στους 10 έως 20 ανθρώπους αντιδρά έντονα σε θορύβους που δεν αντέχει», λέει ο Ανδρέας.