Adım Mathias, 23 yaşındayım ve makine mühendisliği okuyorum. Üniversiteye yakın bir evi iki diğer öğrenciyle paylaşıyorum. Aslında bu yaşam durumunu çok seviyorum, ama…
Her sabah aynı stresli an. Erkek arkadaşım, ev arkadaşım ve ben oturma odası masasında bir araya gelir ve üniversite veya staj için ödevlerimizi yaparız. Sonra erkek arkadaşım kalkar ve kahvaltı için müsli yapar. Mutfakta sadece elmayı doğradığını duyduğum anda bile bedenim kasılıyor. Masaya oturup yemeye başladığında agresif oluyorum, deliye dönmeyi ve ona bağırmayı engellemek için tüm enerjim gidiyor. Metindeki cümleyi dördüncü kez okuyorum, ama konsantre olamıyorum. Kafasını koparmak istiyorum. Mantıksız bir öfke içimde büyüyor ve sadece kahvaltısını bitirdiğinde hafifliyor.
Uzun süre bu duyguları rahatsız edici seslere normal bir tepki olarak görmezden geldim. Açıkçası, Avrupa kültüründe yemek yeme sesleri genellikle kabul edilmez, kaba ve terbiyesizlik belirtisidir. Bu yüzden aslında tiksinti duyduğumu hiç sorgulamadım.
Sonunda erkek arkadaşım, kahvaltı yaparken mantıklı cevap vermediğimi fark etti. Artık konuşmayı sürdüremiyordum. Bir yandan şiddet dolu hayallerime kapılmamam için tüm konsantrasyonum bunu yapmaya gidiyordu. Öte yandan ona karşı bir nefret besliyordum. Sonunda ona yeme seslerinin beni agresif hale getirdiğini söylediğimde noktaya geldik: misofoni.