„Ég þoli ekki að heyra í mömmu borða. Má ég kveikja á útvarpinu?“ Oliver olli uppnámi hjá foreldrum sínum við matarborðið með þessari spurningu þegar hann var tólf ára. Stuttu síðar byrjaði hann að forðast allar aðstæður þar sem verið var að borða mat. „Við borðið sat ég eins langt frá mömmu og ég gat. Ég varð reiður bara við að sjá kjálkana á henni hreyfast. Þá horfði ég á diskinn minn og stóð upp eins fljótt og ég gat“ segir Oliver. Það versta sem hann veit er fólk að tyggja tyggjó.
Pabbi hans, Andreas, starfar við sálfræðimeðferðir og þekkti strax merki um fælni í viðbrögðum sonar síns. „Ég kallaði þetta tyggingarfælni. En engin meðferð hjálpaði,“ rifjar hann upp. Næsta árið einkenndist af heimsóknum frá einum meðferðaraðila til þess næsta, einum sálfræðingi til þess næsta og þess á milli reiðistjórnunarnámskeið, dáleiðsla og streitustjórnunarmeðferðir.
„Ekkert hefur náð að breyta neinu. Þvert á móti. Sérstaklega þegar kom að meðferðum við fælni versnaði allt til muna,“ segir pabbi hans. Síðan þá veit hann ástæðuna: Hljóðóþol er áunnið viðbragð þar sem vöðvaviðbragð leikur hlutverk. „Vöðvarnir virkja þann hluta heilans sem stjórnar reiði. Þetta er munurinn í samanburði við fólk sem einfaldlega líkar ekki hljóð.“ Fyrir tilviljun rakst hann á vefsíðu verkefnis okkar um Hljóðóþol. „Það kom mér á óvart að sjá hversu margir líða fyrir þetta. Ég hafði ekki áttað mig á því að einn af hverjum 10 til 20 missa sig vegna óþolandi hljóða,“ segir Andreas.